Op 27 mei 2025 brachten Suzan & Freek een bericht naar buiten dat velen diep raakte. Freek Rikkerink, de helft van het populaire Nederlandse zangduo, blijkt ernstig ziek te zijn. Uitgezaaide longkanker. Ongeneeslijk. Een mokerslag voor hun fans, familie en vrienden. Tegelijkertijd deelde het stel dat Suzan zwanger is van hun eerste kindje. Een wonder in tijden van diepe tragedie.

Het stel maakte in hun emotionele bericht duidelijk dat ze alle optredens en publieke verplichtingen stopzetten om zich volledig te kunnen richten op elkaar en hun ongeboren kind. “We blijven elkaar vasthouden,” schreven ze – een zin die velen niet onberoerd liet.

Maar zoals wel vaker gebeurt op sociale media, duurde het niet lang voordat ook de minder fraaie kant van de samenleving zich liet zien. Tussen talloze steunbetuigingen verschenen ook bizarre, haatdragende of ronduit complotachtige reacties. En dat roept een pijnlijke vraag op: wat is er mis met onze samenleving, dat zelfs zulk persoonlijk leed niet zonder oordeel wordt ontvangen?

De golf van liefde – en haat

De eerste reacties op het nieuws waren hartverwarmend. Duizenden mensen betuigden hun medeleven, deelden hun eigen ervaringen met ziekte en verlies, en wensten het stel alle kracht toe. Mensen schreven hoe hun muziek troost bracht tijdens moeilijke momenten – en nu ze zelf troost nodig hebben, wil men iets terugdoen.

Maar de keerzijde liet niet lang op zich wachten. Onder nieuwsartikelen en op sociale media verschenen reacties die varieerden van kil en ongepast tot ronduit walgelijk. Sommigen grepen de situatie aan om kritiek te leveren op hun muziekstijl (“je krijgt er ook longkanker van”) of om oude vooroordelen over hun succes naar boven te halen. Anderen gingen nog verder: er werden complottheorieën gedeeld waarin de ziekte werd gekoppeld aan vaccinaties, of waarin werd gesuggereerd dat het nieuws een mediastunt zou zijn.

Online verharding

Dit is helaas geen incident op zichzelf. We leven in een tijd waarin de online communicatie vaak ruw, onpersoonlijk en anoniem is. Die anonimiteit maakt het makkelijk om ongeremd te reageren, zonder stil te staan bij de mensen achter het nieuws.

De verharding van het publieke debat is al jaren zichtbaar. Wat vroeger met empathie en stilte werd ontvangen, wordt nu door een deel van de bevolking aangegrepen om hun eigen frustraties, cynisme of wantrouwen te spuien. En die ontwikkeling is niet zonder gevolgen. Het tast het vertrouwen in de samenleving aan, vergroot de kloof tussen mensen, en maakt kwetsbaren nóg kwetsbaarder.

Ziekte is geen mening

Het verdrietige verhaal van Freek had een moment van eenheid kunnen zijn – een herinnering aan hoe broos het leven is, en hoe belangrijk liefde, familie en gezondheid zijn. In plaats daarvan werd het voor sommigen een aanleiding om onverschilligheid of wantrouwen te tonen.

Ziekte is geen mening. Het is een realiteit die elk mens kan overkomen – of je nu bekend bent of niet, gevaccineerd of niet, geliefd of niet. De reacties die nu loskomen tonen pijnlijk aan hoezeer sommigen de menselijke maat zijn verloren.

Waarom raakt dit ons zo diep?

De verontwaardiging over de negatieve reacties is groot, en terecht. Niet alleen omdat het nieuws zelf schrijnend is, maar ook omdat het raakt aan iets wat velen als heilig beschouwen: het recht op waardigheid in tijden van lijden. Als zelfs dat niet meer gerespecteerd wordt, wat blijft er dan nog over?

Het roept fundamentele vragen op. Wat zegt dit over onze samenleving? Zijn we echt zo afgestompt? Of is het slechts een kleine, luide minderheid die online de toon zet? En vooral: wat kunnen we doen om dit tij te keren?

Een pleidooi voor compassie

Het antwoord ligt misschien dichterbij dan we denken. Compassie hoeft niet groots te zijn. Het zit in kleine daden: een steunbetuiging, een stil gebed, het delen van een bericht zonder oordeel. In het besef dat achter elk verhaal een mens schuilt – met dromen, angsten, dierbaren.

De situatie van Suzan & Freek is intens verdrietig. Maar het biedt ook een kans. Een kans om te reflecteren op hoe we met elkaar omgaan, vooral in tijden van kwetsbaarheid. Het is aan ons allemaal om te kiezen: voegen we iets toe aan het verdriet, of verzachten we het?

De toekomst

Suzan & Freek hebben zich voorlopig teruggetrokken uit de publiciteit om deze laatste kostbare tijd samen door te brengen. Ze verdienen rust, liefde en ruimte. En bovenal verdienen ze respect – iets wat ieder mens toekomt, ongeacht status of achtergrond.

Laten we hopen dat de stilte die nu volgt geen leegte is, maar een ruimte waarin compassie weer kan groeien. Voor Freek, voor Suzan, voor hun kind. En voor ons allemaal.