De 58-jarige Patrick uit Hoeilaart (Vlaams-Brabant) besloot vorig jaar te stoppen met werken, nadat zijn werkgever failliet ging. Na 42 jaar trouwe dienst kwam hij onverwacht thuis te zitten. Waar veel mensen direct weer aan de slag zouden gaan, maakte Patrick een andere afweging: hij koos ervoor om niet meer terug te keren op de arbeidsmarkt.

Een leven lang gewerkt

Patrick werkte decennialang voor hetzelfde bedrijf. Toen dat in juni vorig jaar plots failliet ging, zat hij ineens zonder werk. Aanvankelijk zocht hij wel naar een nieuwe baan, maar al snel merkte hij dat de financiële voordelen beperkt waren.

Volgens Patrick zou hij met een nieuwe baan slechts een paar honderd euro extra overhouden in vergelijking met zijn huidige uitkering. Daarbij komen nog de bijkomende kosten, zoals een auto aanschaffen en onderhouden. Zijn conclusie: het loont nauwelijks om opnieuw in het werkproces te stappen.

Rekensom: werken levert weinig op

Momenteel ontvangt Patrick een werkloosheidsuitkering van ongeveer 1.400 euro per maand, die later daalt naar 1.200 euro. Een mogelijke nieuwe baan zou hem rond de 2.500 euro netto kunnen opleveren. Maar wanneer hij daar de kosten van een auto – die hij nodig zou hebben voor woon-werkverkeer – vanaf trekt, blijft er volgens hem nauwelijks verschil over.

Alleen al de vaste lasten van een wagen zouden rond de 1.000 euro per maand liggen, schat hij. Verzekering, belastingen, brandstof en onderhoud maken werken financieel onaantrekkelijk.

Geen openbaar vervoer

Patrick benadrukt dat hij geen gebruik wil maken van het openbaar vervoer. Een traject van 15 kilometer zou hem naar eigen zeggen bijna twee uur kosten. Een nieuwe auto aanschaffen ziet hij echter ook niet zitten: de investering vindt hij te groot met zijn pensioen in zicht.

Stabiliteit boven alles

Voor Patrick draait het inmiddels vooral om rust en stabiliteit. Hij voelt zich niet arm, want naast zijn uitkering beschikt hij over spaargeld. “Ik eet geen boterham minder,” zegt hij nuchter. Voor hem weegt de zekerheid van een uitkering zwaarder dan de stress en kosten van een nieuwe baan.

Kritiek uit de samenleving

Zijn keuze roept reacties op. Sommigen zien zijn beslissing als begrijpelijk en rationeel, terwijl anderen vinden dat werken altijd de voorkeur zou moeten hebben. Er wordt gewezen op de druk die dit soort keuzes kan leggen op het sociale stelsel.

Vooruitblik

Over twee jaar bereikt Patrick de pensioenleeftijd. Tot die tijd geniet hij van de rust en de vrijheid die zijn huidige situatie hem biedt. Voor hem is het hoofdstuk van werken afgesloten, en kijkt hij vooruit naar een nieuwe levensfase waarin stabiliteit en gezondheid voorop staan.