David van Dijk was 47 jaar toen hij op een regenachtige woensdagmiddag een telefoontje kreeg dat zijn leven voorgoed zou veranderen. Hij werkte al ruim twintig jaar als productiemanager bij een middelgroot logistiek bedrijf, stond bekend om zijn betrouwbaarheid en was zelden ziek. Collega’s noemden hem ‘de motor van het team’. Maar op dat moment stokte de motor.

De stem aan de andere kant van de lijn klonk zakelijk, maar toch meelevend. “We hebben de uitslagen van uw biopt ontvangen. Er is sprake van een kwaadaardige tumor in de alvleesklier.” David wist even niets te zeggen. Alles wat volgde – gesprekken met artsen, CT-scans, behandelplannen – beleefde hij alsof hij naar iemand anders keek.

Een leven in de pauzestand

David was een man van structuur. Elke ochtend om 6:30 op, kop koffie, krantenkoppen scannen, en om 8:00 op kantoor. Dat ritme viel plots volledig weg. Binnen een week zat hij thuis. Zijn leidinggevende, met wie hij een goede band had, bood ruimte en begrip. Maar het afscheid nemen van zijn werk – al was het tijdelijk – voelde als het loslaten van een deel van zichzelf.

“Ik had nooit gedacht dat ik ziek zijn moeilijker zou vinden dan ziek worden,” zei hij tegen zijn vrouw Eva. “Ineens heb je zeeën van tijd, maar je hoofd is een storm.”

Behandeling en bijwerkingen

De behandeling bestond uit een combinatie van chemotherapie en immunotherapie. De eerste weken gingen relatief goed, maar al snel kwamen de bijwerkingen: vermoeidheid, misselijkheid, concentratieproblemen. David, die altijd gewend was om door te zetten, moest nu leren loslaten. Hij las geen e-mails meer, sloeg vergaderverzoeken af, en zette voor het eerst in zijn carrière zijn werktelefoon uit.

Toch probeerde hij het leven een beetje normaal te houden. Op goede dagen maakte hij korte wandelingen, werkte aan een puzzel van duizend stukjes, of keek oude afleveringen van zijn favoriete detectiveserie. Op slechte dagen lag hij stil, luisterde naar de klok, en probeerde te ademen zonder te denken aan alles wat hij miste.

De worsteling met identiteit

Wat David het meest verbaasde, was hoe sterk zijn identiteit verbonden bleek aan zijn werk. Wie ben je als je niet meer werkt, geen collega’s spreekt, geen deadlines meer hebt? Hij voelde zich soms schuldig tegenover zijn team, zelfs al wist hij dat zijn afwezigheid gerechtvaardigd was.

“Ik voel me nutteloos,” zei hij op een dag tegen de bedrijfsarts. Die antwoordde rustig: “Je bent niet je functie, David. Je bent een mens die ziek is, en je hebt nu iets anders te doen: voor jezelf zorgen.”

Die woorden bleven hangen.

Kleine lichtpunten

Tussen de behandelingen door gebeurden er ook mooie dingen. Zijn dochter, die normaal gesproken altijd druk was met haar studie, kwam opeens elke vrijdag langs om samen te lunchen. Een oud-collega bracht een zelfgebakken cake. En op een middag kreeg hij een handgeschreven kaart van de directeur van zijn bedrijf, met de woorden: “Je bent gemist, maar vooral gewenst.”

Langzaam groeide er rust. David begon te schrijven in een notitieboek. Geen dagboek, maar losse gedachten. Over angst, hoop, en over de kunst van het vertragen. Hij besefte dat zijn waarde niet lag in zijn prestaties, maar in zijn aanwezigheid.

Een ander perspectief

Na zes maanden behandeling stabiliseerde zijn situatie. De tumor was niet weg, maar kleiner geworden. Het medische team sprak van “tijd gewonnen”. David noemde het liever “tijd gekregen”.

Zijn werkgever vroeg voorzichtig of hij het zag zitten om ooit weer gedeeltelijk terug te keren. Hij dacht er lang over na. Uiteindelijk besloot hij dat hij niet terug wilde naar de oude werkstructuur, maar wél iets wilde betekenen.

Hij ging vrijwilligerswerk doen voor een organisatie die zieke werknemers begeleidt bij re-integratie. Niet meer als manager, maar als ervaringsdeskundige. Zijn verhaal werd waardevol, zijn aanwezigheid inspirerend.

Slot

David werkt inmiddels twee dagen per week. De rest van zijn tijd besteedt hij aan lezen, wandelen, en zijn familie. Hij weet dat de toekomst onzeker is, maar dat geldt voor iedereen. “Ik ben nog steeds David,” zegt hij. “Alleen een versie die nu beter weet wat echt belangrijk is.”