Toen mijn oudste kleinkind mij voor het eerst vroeg of ik een “appje” kon sturen, keek ik haar vragend aan. Een appje? Ik dacht altijd dat een app iets was wat je op de televisie keek. Maar nee, ze bedoelde een berichtje via WhatsApp. Ik had geen idee hoe dat werkte. In mijn tijd schreef je een brief of je belde iemand op de vaste lijn. Nu leek het erop dat ik als opa ineens achter de feiten aanliep.

Dit was het moment waarop ik besefte dat ik, of ik het nu wilde of niet, de digitale wereld in moest stappen. Mijn kleinkinderen communiceerden via hun telefoons en tablets, en als ik betrokken wilde blijven, moest ik me aanpassen. Zo begon mijn digitale avontuur – met vallen en opstaan.

---

De eerste stap: een smartphone

Tot een paar jaar geleden had ik een simpele mobiele telefoon waarmee ik alleen kon bellen en sms’en. Dat was genoeg voor mij. Maar toen mijn kinderen mij aanraadden om een smartphone te nemen, zag ik het nut er niet van in.

“Waarom zou ik een dure telefoon nemen als ik toch alleen wil bellen?” vroeg ik.

“Omdat we je dan kunnen videobellen en je foto’s kunt ontvangen van de kleinkinderen,” antwoordden ze.

Daar hadden ze een punt. En dus kocht ik een smartphone. De eerste weken was het een worsteling. Waar zat de knop om op te nemen? Hoe kon ik een berichtje typen zonder telkens op de verkeerde letters te drukken? Mijn kleindochter had eindeloos geduld en legde me stap voor stap uit hoe alles werkte.

“Je moet gewoon even swipen, opa!” zei ze enthousiast.

Ik knikte alsof ik begreep wat ze bedoelde, maar in werkelijkheid had ik geen idee wat ‘swipen’ betekende.

---

Mijn eerste appje (en de blunder die volgde)

Toen ik eindelijk doorhad hoe WhatsApp werkte, besloot ik mijn eerste bericht te sturen. Ik typte een kort bericht naar mijn dochter:

“Hallo, hoe gaat het?”

Trots drukte ik op verzenden. Maar toen kreeg ik geen reactie. Ik wachtte een paar minuten en besloot haar te bellen.

“Pap, waarom heb je me een mail gestuurd met maar één zin?” vroeg ze lachend.

Blijkbaar had ik mijn bericht niet via WhatsApp gestuurd, maar als e-mail. Ik had geen idee hoe ik dat voor elkaar had gekregen, maar ik leerde die dag dat je beter twee keer kunt kijken voordat je op ‘verzenden’ drukt.

---

De eerste videogesprekken met de kleinkinderen

Na een tijdje kreeg ik de basis van mijn smartphone onder de knie en durfde ik de volgende stap aan: videobellen. Mijn kleinkinderen vonden het geweldig om hun opa via een scherm te zien.

“Kijk opa, ik heb een nieuwe knuffel!” riep mijn jongste kleindochter enthousiast terwijl ze een knuffelbeer voor de camera hield.

Het voelde vreemd om op deze manier te communiceren, maar ik moet toegeven: het was fijn om hen te kunnen zien en spreken, zelfs als we ver uit elkaar waren.

Mijn enige probleem? Soms vergat ik dat ik de camera niet hoefde te benaderen zoals een oude diaprojector. In plaats van gewoon te praten, hield ik mijn telefoon op een halve centimeter van mijn gezicht, waardoor mijn kleinkinderen alleen mijn neusgaten zagen.

“Opa, je moet je telefoon verder weg houden!” riepen ze lachend.

Langzaam maar zeker begon ik het onder de knie te krijgen.

---

De digitale wereld is niet alleen voor jongeren

Toen ik eenmaal gewend was aan mijn smartphone, ontdekte ik dat de digitale wereld eigenlijk best handig is. Ik kon nu de krant online lezen, foto’s bekijken die mijn kinderen deelden en zelfs mijn bankzaken regelen zonder naar de bank te hoeven gaan.

Toch waren er ook dingen die ik minder prettig vond. Reclames die overal oppoppen, onbegrijpelijke updates en soms verwarrende technologie zorgden ervoor dat ik af en toe verlangde naar de eenvoud van vroeger. Maar ik merkte ook dat ik niet de enige oudere was die de sprong naar de digitale wereld had gemaakt.

Een vriend van mij vertelde dat hij via Facebook oude schoolvrienden had teruggevonden. Een ander gebruikte YouTube om nieuwe recepten te leren koken. Het bleek dat we, ondanks onze leeftijd, nog prima mee konden komen – zolang we bereid waren om te leren.

 

 

---

Wat ik ervan leerde

Mijn digitale avontuur heeft me veel geleerd. Niet alleen over technologie, maar ook over het belang van aanpassingsvermogen. De wereld verandert, of we dat nu willen of niet. Door mee te gaan met de tijd, blijf je verbonden met de mensen die je liefhebt.

Ik heb geleerd dat:

• Het nooit te laat is om iets nieuws te leren.
• Het niet erg is om fouten te maken (zoals een bericht per ongeluk als e-mail versturen).
• Mijn kleinkinderen geweldige leraren zijn.
• Technologie mij helpt om dichter bij mijn familie te blijven, zelfs als ze ver weg zijn.

 

 

---

Opa 2.0

Inmiddels ben ik geen digibeet meer. Ik kan appen, videobellen en zelfs spraakberichten sturen. Soms help ik zelfs andere senioren die moeite hebben met hun smartphone. Wie had dat gedacht?

Mijn kleinkinderen blijven me uitdagen. Ze hebben me Snapchat laten zien (daar doe ik niet aan mee) en ik weet inmiddels dat ‘streamen’ niets met vissen te maken heeft. Maar het belangrijkste is dat ik een manier heb gevonden om met hen in contact te blijven.

Dus voor alle grootouders die twijfelen: stap de digitale wereld in. Het is misschien even wennen, maar geloof me, het is het waard.

En mocht je ooit in de war raken? Vraag je kleinkinderen. Ze leggen het je graag uit – met een glimlach.