Na drie maanden van facetimesessies, lange WhatsApp-berichten en gemiste knuffels, was het dan eindelijk zover: Simone (26) stond zaterdagochtend op Schiphol om haar vriendje Lars (28) op te halen, die net terugkwam van een werkopdracht in Singapore. Wat een emotioneel weerzien had moeten worden, veranderde al snel in een opvallend heet tafereel – tot verbazing van omstanders én Simone zelf.

Reünie in de aankomsthal

De aankomsthal van Schiphol kent dagelijks honderden hartverwarmende herenigingen. Mensen die elkaar weer in de armen vallen na lange tijd, kinderen die opgewonden naar hun ouders rennen, geliefden die elkaar vol verlangen aankijken. Voor Simone voelde het alsof haar hart bijna uit haar borst sprong toen ze Lars eindelijk in het vizier kreeg. Hij liep met een brede lach en een kleine trolley op haar af. De spanning was voelbaar.

“Het was echt zo’n filmachtig moment,” vertelt Simone. “Hij kwam aanlopen en alles om me heen leek even stil te vallen. Ik had verwacht dat hij me een lange knuffel zou geven en misschien een traantje wegpinken. Maar nee hoor – Lars had hele andere plannen.”

‘Hij had me nauwelijks begroet of hij begon me al te zoenen’

Volgens Simone liet Lars er geen gras over groeien. “Hij liet zijn koffer vallen, trok me naar zich toe en begon me meteen vol overgave te zoenen. Niet gewoon een romantische kus, maar echt… intens. Mensen keken op, een kind wees zelfs naar ons, geloof ik. Ik wist niet of ik moest lachen, blozen of me uit zijn armen moest worstelen.”

Wat begon als een hartelijk welkom, kreeg binnen een minuut een vuriger toon. Lars was overduidelijk blij om weer thuis te zijn – en zijn gemis van fysieke affectie liet hij blijken zonder enige gêne.

“Het was een beetje gênant, eerlijk gezegd. Maar ook wel lief. Hij fluisterde in mijn oor dat hij me zó had gemist dat hij er gek van was geworden. En dat was duidelijk. Zijn handen dwaalden nogal af en ik moest hem even tot de orde roepen.”

Op de rand van gepast gedrag

Hoewel de meeste omstanders het tafereel met een glimlach gadesloegen – het was tenslotte een blij weerzien – kreeg het stel ook een paar fronsende blikken toegeworpen. “Een oudere vrouw keek ons aan alsof we midden in de kerk stonden te tongen,” lacht Simone. “Ik voelde me even een tiener die op school betrapt werd.”

Volgens gedragsdeskundige Annemieke Wouters is het niet vreemd dat sommige mensen hun emoties bij een weerzien laten overlopen. “Lange afwezigheid en het opkroppen van verlangen kan tot een overrompelende uiting van affectie leiden. Voor sommige mensen is dat emotioneel – tranen, knuffels. Voor anderen neemt het een meer fysieke vorm aan. Zo’n intens verlangen is menselijk, maar het is natuurlijk wel belangrijk om elkaars grenzen en die van de omgeving te respecteren.”

Simone geeft toe dat ze Lars even moest afremmen. “Hij zat nog net niet op mijn schoot terwijl we wachtten op de taxi. Ik zei: ‘Rustig aan, Tarzan. Eerst een broodje halen, dan zien we verder wel.’”

Taxirit vol spanning

De sfeer in de taxi onderweg naar huis was volgens Simone ‘bijna onhoudbaar’. “Hij zat naast me en hield m’n hand vast, aaide over m’n been, keek me steeds zó aan… Ik kreeg het bloedheet. De chauffeur moet ook iets hebben gemerkt, want hij zette de airco wat harder.”

Eenmaal thuis liet Lars er geen twijfel over bestaan dat hij de verloren tijd wilde inhalen. “Laat ik het zo zeggen,” grapt Simone, “we hebben eerst zijn jetlag er goed uit geslapen – maar pas na een uurtje of twee.”

Liefde op afstand? Niet voor herhaling vatbaar

Hoewel Simone en Lars hun lange afstand goed hebben doorstaan, zijn ze het erover eens: dit was de laatste keer. “De digitale gesprekken en virtuele kusjes waren leuk, maar er gaat niks boven elkaar echt vasthouden,” zegt Simone. “En als Lars dan zó enthousiast thuiskomt, weet ik weer waarom ik op hem wachtte.”

De volgende keer dat Lars voor zijn werk naar het buitenland moet, wil Simone mee. “Of hij blijft maar gewoon lekker hier. Want als dit het gevolg is van drie maanden wachten… weet ik niet of Schiphol er nog klaar voor is.”