Het verlies van een ouder is altijd ingrijpend, maar voor Robbert de Nijs, zoon van de iconische zanger Rob de Nijs, was het afscheid van zijn vader een bijzonder intens proces. In een openhartig interview blikt hij terug op de laatste momenten, de impact van het verlies en de kracht van herinneringen die blijven voortleven. Rob de Nijs overleed op 16 maart 2025 na een lange strijd tegen de ziekte van Parkinson. Zijn zoon deelt nu voor het eerst hoe hij deze periode heeft beleefd.

Afscheid dat langzaam naderde

Robbert vertelt dat hij het afscheid eigenlijk al lange tijd voelde aankomen. Rob de Nijs kampte jarenlang met gezondheidsproblemen als gevolg van Parkinson. “Eigenlijk leefde ik al anderhalf jaar met het idee dat het elk moment kon gebeuren,” zegt hij. “Zijn gezondheid ging stap voor stap achteruit. Het was alsof we ons voorbereidden op iets wat toch onvoorstelbaar blijft.”

Ondanks de langdurige ziekte blijft het daadwerkelijke moment van afscheid onbeschrijflijk zwaar. “Je denkt dat je voorbereid bent, maar niets bereidt je echt voor op het moment dat iemand er niet meer is. De stilte, de leegte – het komt altijd harder binnen dan je denkt.”

Kleine momenten, grote betekenis

In de laatste fase van Rob de Nijs’ leven probeerden vader en zoon zoveel mogelijk samen te zijn. Robbert koestert de herinneringen aan de eenvoudige dingen die ze samen deden. Eén daarvan raakte hem in het bijzonder: het kijken van een griezelfilm. “Pa hield van horror. Zelfs toen hij lichamelijk al veel had ingeleverd, kon hij daar nog van genieten,” vertelt Robbert. “We keken samen en hij maakte zelfs grapjes. Het gaf hem even lucht, iets normaals te midden van alles.”

Deze kleine momenten gaven betekenis aan de laatste dagen. “Die glimlach, dat gevoel van samen iets beleven… dat vergeet ik nooit meer. Het was puur en echt.”

De laatste knuffel: een krachtig gebaar van liefde

Het afscheid zelf was een diep emotioneel moment. Robbert vertelt hoe de fysieke aftakeling van zijn vader ertoe leidde dat hij lange tijd voorzichtig moest zijn met aanrakingen. “Door de ziekte was hij zo broos. Een stevige knuffel zat er niet meer in,” vertelt hij.

Maar op het moment dat zijn vader was overleden, veranderde dat. “Voor het eerst kon ik hem vasthouden zoals ik altijd had willen doen – zonder angst dat ik hem pijn zou doen.” Die knuffel werd een symbolisch moment van loslaten én liefde. “Pas toen voelde ik echt dat hij weg was. Het was hartverscheurend, maar ook nodig. Het gaf me rust.”

Leven met het gemis

Inmiddels is het maanden geleden dat Rob de Nijs overleed, maar voor Robbert voelt het verlies nog elke dag dichtbij. “Je denkt dat je er klaar voor bent, maar dat ben je nooit. Niet als het om iemand gaat van wie je zo veel houdt.”

De band tussen vader en zoon was bijzonder. Niet alleen deelden ze een bloedband, maar ook een diepe vriendschap. Muziek, humor, gezamenlijke herinneringen: het was een hechte relatie. “Zijn afwezigheid is voelbaar in de kleinste dingen,” zegt Robbert.

Tegelijkertijd probeert hij zijn vader te blijven eren door te focussen op de mooie herinneringen. “Ik denk vaak aan de optredens, de vakanties, de momenten waarop we samen muziek maakten. Dat zijn herinneringen die me kracht geven.”

Een muzikale erfenis die blijft voortleven

Rob de Nijs laat een indrukwekkend repertoire achter. Decennialang was hij een vaste waarde in de Nederlandse muziekwereld, met talloze hits en gedenkwaardige optredens. Voor het grote publiek was hij een icoon, maar voor Robbert was hij vooral ‘pa’. “Hij was warm, lief en betrokken. Een man met een groot hart.”

De muzikale erfenis van Rob de Nijs blijft voortleven. Zijn stem, zijn teksten, zijn charisma: het blijft mensen raken. En dat troost Robbert. “Zolang mensen zijn liedjes blijven zingen, is hij niet echt weg.”

Verdriet delen met het publiek

Rouwen om een bekende Nederlander is anders dan rouwen in stilte. Robbert ervaart dat als dubbel. “Ik krijg veel berichten van mensen die zeggen dat ze mijn vader missen. Dat is hartverwarmend. Maar het maakt het ook moeilijker om zelf te rouwen. Het voelt soms alsof je verdriet publiek bezit is.”

Toch haalt hij ook kracht uit die verbondenheid. “Mijn vader heeft zoveel mensen geraakt. Zijn muziek heeft mensen geholpen, getroost, blij gemaakt. Dat is bijzonder. En dat draag ik met me mee.”

Vooruit kijken, met zijn vader in zijn hart

Hoewel het gemis groot is, probeert Robbert de toekomst met open vizier tegemoet te treden. “Pa zou niet willen dat ik blijf hangen in verdriet,” zegt hij vastberaden. Hij overweegt op termijn een eerbetoon te brengen aan zijn vader, mogelijk in de vorm van een album of concert.

“Ik wil iets maken waarin ik hem eer én mezelf laat zien. Hij zou dat prachtig hebben gevonden.” Voor nu neemt hij de tijd om te rouwen en te herstellen. “Het verlies is nog vers. Maar ik weet zeker dat ik weer ga lachen, zoals ik met hem lachte.”

---

Conclusie

Het verhaal van Robbert de Nijs is een liefdevol en eerlijk portret van een zoon die afscheid moest nemen van zijn vader. Zijn woorden raken, juist omdat ze zo oprecht zijn. Hij laat zien dat rouw niet alleen verdrietig is, maar ook mooi, vol herinneringen en liefde.

De nalatenschap van Rob de Nijs leeft voort in muziek, in verhalen, en in de mensen die hij raakte – waaronder zijn zoon. En zolang zijn liedjes klinken, zal zijn stem nooit echt verstommen.