Voormalig profvoetballer en geliefde tv-persoonlijkheid John de Wolf is zichtbaar geraakt door een persoonlijke tragedie. De 62-jarige oud-verdediger, bekend van zijn no-nonsense mentaliteit op het veld, laat in recente interviews een kwetsbare kant van zichzelf zien. Zijn moeder lijdt aan de ziekte van Alzheimer en is hem inmiddels volledig kwijtgeraakt. “Ze leeft nog wel, maar het is mijn moeder niet meer,” vertelt hij geëmotioneerd.

De harde realiteit van Alzheimer

John de Wolf staat al decennia bekend als een man van staal – onverzettelijk, krachtig en recht door zee. Maar achter deze robuuste façade schuilt een zoon die machteloos toekijkt hoe zijn moeder steeds verder afglijdt in de greep van een slopende ziekte. In meerdere interviews, waaronder met weekblad Privé en sportmagazine Helden, deelt hij zijn verdriet en frustratie over de situatie.

“Toen ik bij haar kwam zei ik: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Ze antwoordde: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Deze pijnlijke woorden beschrijven het moment waarop zijn moeder hem niet meer herkende – een breekpunt voor John.

“Er zit geen leven meer in haar”

De Wolf schetst een confronterend beeld van de ziekte. Zijn moeder, ooit een levenslustige vrouw, is volgens hem volledig veranderd. “Ze heeft een heel ander karakter gekregen. Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” verzucht hij. De ziekte tast niet alleen het geheugen aan, maar ook iemands persoonlijkheid, en dat maakt het voor naasten extra zwaar.

Hij noemt het “mensonterend” om haar zo te moeten zien. Wat hem het meest raakt, is het onomkeerbare karakter van Alzheimer. “Ik wil haar zo niet zien lijden,” zegt hij openhartig. Het is een vorm van afscheid nemen in slow motion – elke dag een stukje meer.

Een wrang familieverhaal

De situatie is extra schrijnend omdat Alzheimer al eerder toesloeg in zijn familie. Johns oma leed ook aan de ziekte, en zijn moeder verzorgde haar destijds. Ze sprak toen de woorden: “Zo wil ik niet worden. Als dat ooit gebeurt, geef me dan maar een paar pillen.” Die wens is nooit officieel vastgelegd, waardoor ze nu juist in de situatie beland is die ze zelf altijd heeft gevreesd.

John vindt dat hartverscheurend. “Het is in mijn ogen een teken van echte liefde als je iemand op een waardige manier kunt laten gaan,” stelt hij. Met die uitspraak raakt hij een gevoelig maatschappelijk thema: het recht op zelfbeschikking bij ongeneeslijk lijden.

Machteloosheid in een oneerlijke strijd

Voor iemand als John de Wolf, die als sporter altijd streed voor controle en overwinning, is het moeilijk om zich zo machteloos te voelen. De situatie met zijn moeder confronteert hem met een gevecht dat hij niet kan winnen. “Ik ben gewend om alles aan te pakken, maar hier kan ik niets tegen doen,” zegt hij.

Die onmacht zorgt voor veel verdriet. Hij wil er zijn voor zijn moeder, maar weet tegelijkertijd dat er niets meer is wat hij kan veranderen. “Ze leeft niet meer,” zegt hij op indringende wijze. “Niet zoals ze was.”

Publieke steun en maatschappelijke herkenning

Na zijn openhartige verhalen stroomden de steunbetuigingen binnen. Op sociale media spreken talloze mensen hun medeleven uit en bedanken hem voor zijn eerlijkheid. Veel mensen herkennen zich in zijn verhaal, want Alzheimer treft jaarlijks duizenden gezinnen in Nederland.

Door zijn persoonlijke ervaringen te delen, draagt John bij aan meer bewustwording rondom de ziekte. Hij maakt zichtbaar wat het met mensen dóet – niet alleen met de patiënt, maar met het hele netwerk daar omheen.

De ethische discussie

De Wolf’s verhaal opent ook de deur naar een bredere discussie. Hoe gaan we in Nederland om met mensen die langdurig en uitzichtloos lijden? Zijn pleidooi voor het bespreekbaar maken van euthanasie bij Alzheimer-patiënten is gedurfd, maar weloverwogen. Hij benadrukt dat het niet gaat om het beëindigen van leven, maar om het waarborgen van waardigheid.

Zijn mening sluit aan bij een groeiende maatschappelijke behoefte aan meer openheid en maatwerk in de zorg voor mensen met dementie. “Als iemand zelf ooit zegt: ‘ik wil zo niet leven’, dan moeten we daar naar luisteren,” vindt hij.

Van boegbeeld naar stem van herkenning

John de Wolf is voor velen een held van het veld. Maar in dit persoonlijke verhaal wordt hij een held van het hart. Hij laat zien dat ook sterke mensen kwetsbaar zijn – en dat het tonen van die kwetsbaarheid juist krachtig is.

Zijn strijd is niet langer fysiek, maar emotioneel. Hij vecht niet meer voor punten, maar voor begrip, liefde en een waardig afscheid voor zijn moeder.

Conclusie

Het verhaal van John de Wolf en zijn moeder is aangrijpend, herkenbaar en belangrijk. Het geeft Alzheimer een gezicht en roept op tot meer bewustzijn, compassie en openheid in het omgaan met deze ziekte. Tegelijkertijd legt het de vinger op de zere plek van ons zorgsysteem: hoe begeleiden we mensen op een waardige manier in hun laatste levensfase?

De Wolf laat in alle kwetsbaarheid zien wat écht belangrijk is: liefde, respect en de moed om te spreken over wat pijn doet. Zijn woorden raken – omdat ze oprecht zijn. En juist daarom verdienen ze gehoord te worden.