Fatima Moreira de Melo, voormalig tophockeyster en bekend tv-gezicht, maakt een intens verdrietige periode door. In een openhartig interview vertelt ze over de ingrijpende diagnose van haar vader: dementie. De ziekte heeft haar familie diep geraakt en Fatima deelt openlijk hoe zwaar het is om haar vader langzaam te zien veranderen. Haar woorden raken velen die zelf soortgelijke situaties meemaken.

Een onverwachte en pijnlijke diagnose

De vader van Fatima is 83 jaar oud wanneer de diagnose wordt gesteld. De familie merkte al enige tijd veranderingen in zijn gedrag, maar toen hij steeds vaker verward raakte en lichamelijk achteruitging, volgden medische onderzoeken. Die bevestigden de gevreesde diagnose: dementie.

“Het is ontzettend heftig om te horen,” zegt Fatima geëmotioneerd. “Hij herkent ons nog, maar zelfstandig functioneren is bijna niet meer mogelijk.” Inmiddels zit haar vader in een rolstoel, omdat de kans op vallen te groot is geworden. “Hij vergeet soms dat hij niet meer kan staan,” legt Fatima uit, “en dat maakt het gevaarlijk.”

Een zware tijd voor het hele gezin

Hoewel haar vader zich bepaalde dingen uit het verleden nog goed herinnert, is het dagelijkse contact vaak verwarrend. “Soms zegt hij wel vijftien keer achter elkaar dat hij mijn laarzen mooi vindt,” vertelt Fatima. Die herhaling is confronterend, maar ze probeert ook de schoonheid in die kleine momenten te zien. Het zijn herinneringen aan wie hij ooit was.

Voor Fatima’s moeder is de situatie misschien nog wel het zwaarst. Zij bezoekt haar man dagelijks in het verzorgingshuis en ziet zijn toestand langzaam verslechteren. “Ze is moe en verdrietig,” zegt Fatima, “maar tegelijkertijd bewonder ik haar toewijding. Ze blijft komen, elke dag.”

Liefdevol en veerkrachtig

Ondanks alles probeert de familie er het beste van te maken. Fatima spreekt vol bewondering over de kracht van haar ouders. “Mijn moeder haalt hem soms uit zijn kamer om samen naar beneden te gaan, bijvoorbeeld voor muziekavonden in het verzorgingshuis. Ze zoeken de momenten van verbinding.”

Het is precies die kracht en loyaliteit die Fatima zo ontroert. “Ze hebben samen zoveel meegemaakt. En nu, op deze leeftijd, blijven ze elkaar trouw — zelfs als de realiteit keihard is.”

Ironisch genoeg werkt de donornier die haar vader jaren geleden kreeg nog uitstekend. “Die nier doet het beter dan zijn hersenen,” zegt Fatima met een wrange glimlach.

De impact van dementie

De diagnose raakt niet alleen haar vader, maar het hele gezin. Plotseling verandert het leven, en moeten dagelijkse routines worden aangepast aan de zorgbehoefte van een dierbare. Fatima beschrijft het als een onomkeerbare overgang: van partner of ouder naar patiënt. En dat doet pijn.

“Het is moeilijk om te accepteren dat iemand die je als sterk en onafhankelijk kent, nu volledig afhankelijk is van anderen,” zegt ze. Toch proberen ze samen als familie te blijven genieten van de momenten die er nog wél zijn.

Samen vechten voor kwaliteit van leven

Fatima benadrukt hoe belangrijk het is om niet alleen te focussen op het verdriet, maar ook op wat er nog wél mogelijk is. “Mijn moeder en ik proberen de momenten te koesteren waarop hij nog kan lachen, een grapje maakt of zich een jeugdherinnering herinnert.”

Ze hoopt dat haar verhaal herkenning biedt voor anderen die te maken hebben met dementie binnen de familie. “Het is zó’n complexe ziekte. Je verliest iemand stukje bij beetje, maar tegelijkertijd leef je ook met diegene. Het rouwproces begint eigenlijk al terwijl die persoon er nog is.”

Een oproep tot begrip en medeleven

Fatima’s openheid over de situatie raakt velen. Haar verhaal wordt gedeeld op sociale media, en veel mensen laten weten zich gesteund te voelen door haar woorden. Ze spreekt over een onderwerp dat vaak in stilte wordt gedragen: de lange, verdrietige weg van dementie.

Daarbij pleit ze voor meer begrip voor mantelzorgers en partners die dagelijks met deze ziekte te maken hebben. “Mijn moeder is mijn voorbeeld,” zegt Fatima. “Haar liefde en geduld zijn onvoorstelbaar.”

Een blik op de toekomst

Hoewel de situatie moeilijk is, blijft Fatima hoopvol. Niet op genezing – want die is er (nog) niet – maar op het behouden van menselijkheid, waardigheid en verbondenheid. “We weten dat dit niet beter wordt, maar we doen wat we kunnen om het zo liefdevol mogelijk te houden.”

Ze hoopt dat haar vader zich tot het einde toe veilig en geliefd zal voelen. En dat is uiteindelijk waar het voor haar om draait: er zijn, luisteren, troosten – en blijven herinneren wie hij ooit was.

Conclusie

Fatima Moreira de Melo deelt een intiem en pijnlijk persoonlijk verhaal dat veel mensen zal raken. De strijd van haar vader met dementie is niet uniek, maar haar openheid en kwetsbaarheid geven het een gezicht. Ze laat zien hoe belangrijk liefde, geduld en veerkracht zijn in een tijd van verlies — zelfs als dat verlies nog gaande is.

In een tijd waarin veel draait om snelheid en prestaties, is Fatima’s verhaal een waardevolle herinnering aan de kracht van familie, zorg en onvoorwaardelijke liefde.