In een wereld waarin ouderdom vaak wordt verzwegen of gemaskeerd achter filters en plastische ingrepen, is Catherine Keyl (78) opvallend eerlijk. De voormalige tv-presentatrice, bekend van onder meer Het Nationale Nieuws en Catherine, gaf onlangs een zeldzaam en emotioneel interview waarin ze sprak over haar leeftijd, fysieke kwetsbaarheid en de realiteit van de dood. “Misschien ga ik morgen wel dood,” zei ze, met een broze glimlach. “En dat is oké.”

Het gesprek, dat plaatsvond in een rustige Amsterdamse studio voor de podcast Open Kaart, raakte veel mensen. Niet alleen door de inhoud, maar vooral door de manier waarop Keyl sprak: zonder sensatiezucht, zonder dramatiek — maar met een zeldzame combinatie van rust, wijsheid en acceptatie.

“Je voelt het in je lichaam”

Catherine is inmiddels 78, maar nog altijd scherp van geest. Haar ogen flonkeren als ze praat, en haar stem klinkt stevig. Toch ontkomt ook zij niet aan de gevolgen van de tijd. “Je voelt het in je lichaam,” zegt ze. “Alles kost meer moeite. Trappen zijn vervelender, je geheugen laat je af en toe in de steek, en soms kijk je in de spiegel en denk je: wie ís dat?”

Ze vertelt openhartig over kleine signalen die haar eraan herinneren dat het einde niet eeuwig ver weg blijft. Een val in huis, een moment van verwarring in de supermarkt, vermoeidheid die langer aanhoudt dan vroeger. “Ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik ben me er wel elke dag van bewust dat het zomaar gedaan kan zijn.”

Alleen maar geen eenzaam

Sinds het overlijden van haar ouders en enkele goede vrienden, is haar kring kleiner geworden. Catherine woont alleen, maar zegt zich niet eenzaam te voelen. “Eenzaamheid is iets anders dan alleen zijn. Ik heb een paar heel goede vrienden met wie ik veel contact heb. En ik geniet van mijn rust.”

Toch is er ook de realisatie dat er steeds minder mensen zijn die haar kennen zoals ze ooit was. “De meeste mensen die echt wisten wie ik ben, zijn er niet meer. Dat voelt soms leeg. Maar het hoort erbij. En als je het kunt accepteren, is het ook dragelijk.”

Geen angst voor de dood

Misschien wel het meest opvallende in het interview is de kalmte waarmee Keyl over de dood spreekt. Ze is niet religieus, zegt ze, maar gelooft ook niet dat er ‘niets’ is. “Ik heb geen harde overtuiging, maar ik geloof wel dat er iets van energie overblijft. Of herinnering. Of iets dat verder leeft in anderen. En als het dan stopt, dan stopt het. Dat is dan ook oké.”

Ze spreekt met respect over het sterven. “We zijn zo gewend om het onderwerp te vermijden. Alsof je het oproept door erover te praten. Maar ik denk dat we juist meer rust zouden hebben als we het bespreekbaar maken.”

De vergankelijkheid van bekendheid

Catherine Keyl was in de jaren ’90 en begin 2000 een vaste waarde op de Nederlandse televisie. Als presentatrice was ze scherp, uitgesproken en maatschappelijk betrokken. Toch merkte ze in de jaren daarna dat de aandacht afnam — iets wat haar in het begin pijn deed.

“Je bent jarenlang een bekende naam, mensen roepen je na op straat. En ineens kijkt niemand meer om. Dat is gek. Je moet jezelf opnieuw uitvinden. Je leert dan snel dat beroemdheid tijdelijk is, maar waarde als mens niet.”

Ze vertelt dat ze daar intussen vrede mee heeft. “Ik ben nooit op tv geweest om beroemd te zijn. Ik wilde gesprekken voeren, dingen aan het licht brengen. En dat heb ik gedaan. Dus ik ben tevreden.”

Laatste wensen?

Op de vraag of ze dingen nog ‘moet doen’ voordat het voorbij is, reageert ze nuchter. “Nee. Ik heb veel gezien, veel gedaan. Natuurlijk zijn er plekken die ik nog zou willen bezoeken, maar ik voel geen haast meer. Ik hoef geen bucketlist. Ik wil vooral rustig leven, tijd doorbrengen met mensen die ik liefheb, en af en toe gewoon even stil kunnen zijn.”

Toch heeft ze één duidelijke wens: regie houden over het einde. “Ik heb het er met vrienden over gehad: als het moment komt dat ik niet meer wil, wil ik dat dat gerespecteerd wordt. Ik ben een groot voorstander van het recht op een waardig einde. Niemand moet verplicht lijden.”

Reacties uit het land

Het interview ging razendsnel rond op sociale media. Talloze mensen reageerden met bewondering op Catherine’s openheid. “Wat een vrouw,” schreef iemand op X. “Zo dapper en eerlijk. Hier zouden meer mensen naar moeten luisteren.” Ook jongere luisteraars gaven aan geraakt te zijn door haar woorden. “Het zet je aan het denken over je eigen leven. Over hoe je ouder wilt worden, en vooral: hoe je in vrede kunt leven met de dood.”

Conclusie: een stem die gehoord blijft

In een tijd waarin we alles jong, strak en snel willen houden, biedt Catherine Keyl een zeldzaam geluid. Ze spreekt niet vanuit angst, maar vanuit acceptatie. Niet vanuit klagen, maar vanuit reflectie. En juist daarom komt haar verhaal zo binnen.

“Misschien ga ik morgen wel dood,” zei ze. En ze glimlachte erbij. Geen sensatie, geen dramatiek — gewoon een vrouw die weet waar ze staat. En precies daarom blijft ze nog altijd een stem die gehoord moet worden.