André Hazes heeft onlangs in een interview openhartig gesproken over zijn twijfels en spijt over de naam die hij aan zijn zoon heeft gegeven. De volkszanger, die zelf de naam van zijn beroemde vader draagt, realiseert zich steeds meer dat het doorgeven van deze naam een zware last met zich mee kan brengen voor zijn kind. Waar het ooit bedoeld was als een eerbetoon, vraagt hij zich nu af of hij hiermee niet onbedoeld een grote druk heeft gelegd op de toekomst van zijn zoon.

Toen André en zijn ex-vriendin Monique Westenberg hun zoon kregen, was de keuze voor de naam André Hazes III snel gemaakt. Het leek een logische stap: een eerbetoon aan zijn vader, de legendarische volkszanger André Hazes, en een voortzetting van de familietraditie. Destijds voelde het als de juiste beslissing, maar naarmate de jaren verstrijken, ziet André steeds meer de keerzijde van deze keuze. Hij vraagt zich af of hij zijn zoon niet onbedoeld in een bepaalde richting heeft geduwd, zonder dat hij daar zelf om gevraagd heeft.

 

 

 

Volgens André is het dragen van een bekende naam een zwaard dat aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant opent het deuren en brengt het een zekere trots met zich mee. Aan de andere kant kan het ook een zware last zijn. Zijn zoon zal altijd vergeleken worden met zijn vader en grootvader, ongeacht of hij zelf ooit de muziek in wil gaan of een totaal andere weg kiest. André beseft dat zijn zoon misschien wel zijn hele leven moet uitleggen dat hij niets met zingen te maken wil hebben, of juist dat hij continu de hoge verwachtingen van de buitenwereld moet waarmaken.

 

 

Deze twijfel over de naamkeuze is niet alleen iets waar André zelf over nadenkt. Hij merkt dat hij hier ook met anderen over praat, waaronder zijn ex Monique. Zij heeft altijd benadrukt dat hun zoon alle vrijheid moet krijgen om zijn eigen keuzes te maken, los van de naam die hij draagt. Hoewel zij het mooi vond dat de naam Hazes werd voortgezet, begrijpt zij ook de zorgen van André nu hij zich meer bewust is van de mogelijke gevolgen.

 

 

Voor André zelf was het dragen van zijn vaders naam een grote eer, maar tegelijkertijd ook een enorme verantwoordelijkheid. Hij groeide op in de schaduw van een van de grootste volkszangers van Nederland en voelde al op jonge leeftijd de druk om in de voetsporen van zijn vader te treden. Nu hij zelf vader is, begint hij steeds meer in te zien hoe diezelfde druk ook op zijn eigen zoon kan komen te liggen. De vraag blijft of hij daarmee zijn kind wel een eer of juist een last heeft gegeven.

 

 

Een naam is voor veel mensen slechts een identificatie, maar in families zoals die van de Hazes’ kan het veel meer betekenen. Het is een symbool, een traditie en een onbewuste verwachting. André vraagt zich af of zijn zoon deze naam later zal omarmen of dat hij zich juist wil distantiëren van de erfenis die ermee gepaard gaat. Hoe dan ook, hij wil ervoor zorgen dat zijn zoon zich niet gedwongen voelt om een bepaald pad te bewandelen enkel en alleen vanwege zijn naam.

 

 

 

Ondanks zijn twijfels probeert André niet te blijven hangen in spijt. Hij beseft dat de naam nu eenmaal een feit is en dat hij zijn zoon alleen maar kan ondersteunen in welke keuze hij ook maakt. Hij heeft zichzelf voorgenomen om zijn zoon altijd aan te moedigen zijn eigen weg te kiezen, los van wat de buitenwereld ervan vindt. Of dat nu in de muziek is, in de sport, of in een heel ander vakgebied, hij wil dat zijn zoon weet dat hij vrij is om zijn eigen identiteit te vormen.

 

 

 

Dit verhaal van André Hazes laat zien hoe een naam meer kan zijn dan alleen letters op papier. Het laat zien hoe tradities kunnen botsen met persoonlijke vrijheid en hoe zelfs de meest goedbedoelde keuzes later tot twijfels kunnen leiden. Voor nu blijft het afwachten hoe André’s zoon zelf over zijn naam zal denken als hij ouder wordt. Misschien omarmt hij het, misschien niet. Maar één ding is zeker: hij zal altijd de steun en liefde van zijn vader hebben, ongeacht welke weg hij kiest.