Actueel
André Hazes heeft spijt van de naam van zijn zoon: ‘had ik nooit mogen doen
André Hazes heeft onlangs in een interview openhartig gesproken over zijn twijfels en spijt over de naam die hij aan zijn zoon heeft gegeven. De volkszanger, die zelf de naam van zijn beroemde vader draagt, realiseert zich steeds meer dat het doorgeven van deze naam een zware last met zich mee kan brengen voor zijn kind. Waar het ooit bedoeld was als een eerbetoon, vraagt hij zich nu af of hij hiermee niet onbedoeld een grote druk heeft gelegd op de toekomst van zijn zoon.
Toen André en zijn ex-vriendin Monique Westenberg hun zoon kregen, was de keuze voor de naam André Hazes III snel gemaakt. Het leek een logische stap: een eerbetoon aan zijn vader, de legendarische volkszanger André Hazes, en een voortzetting van de familietraditie. Destijds voelde het als de juiste beslissing, maar naarmate de jaren verstrijken, ziet André steeds meer de keerzijde van deze keuze. Hij vraagt zich af of hij zijn zoon niet onbedoeld in een bepaalde richting heeft geduwd, zonder dat hij daar zelf om gevraagd heeft.
Volgens André is het dragen van een bekende naam een zwaard dat aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant opent het deuren en brengt het een zekere trots met zich mee. Aan de andere kant kan het ook een zware last zijn. Zijn zoon zal altijd vergeleken worden met zijn vader en grootvader, ongeacht of hij zelf ooit de muziek in wil gaan of een totaal andere weg kiest. André beseft dat zijn zoon misschien wel zijn hele leven moet uitleggen dat hij niets met zingen te maken wil hebben, of juist dat hij continu de hoge verwachtingen van de buitenwereld moet waarmaken.
Deze twijfel over de naamkeuze is niet alleen iets waar André zelf over nadenkt. Hij merkt dat hij hier ook met anderen over praat, waaronder zijn ex Monique. Zij heeft altijd benadrukt dat hun zoon alle vrijheid moet krijgen om zijn eigen keuzes te maken, los van de naam die hij draagt. Hoewel zij het mooi vond dat de naam Hazes werd voortgezet, begrijpt zij ook de zorgen van André nu hij zich meer bewust is van de mogelijke gevolgen.
Voor André zelf was het dragen van zijn vaders naam een grote eer, maar tegelijkertijd ook een enorme verantwoordelijkheid. Hij groeide op in de schaduw van een van de grootste volkszangers van Nederland en voelde al op jonge leeftijd de druk om in de voetsporen van zijn vader te treden. Nu hij zelf vader is, begint hij steeds meer in te zien hoe diezelfde druk ook op zijn eigen zoon kan komen te liggen. De vraag blijft of hij daarmee zijn kind wel een eer of juist een last heeft gegeven.
Een naam is voor veel mensen slechts een identificatie, maar in families zoals die van de Hazes’ kan het veel meer betekenen. Het is een symbool, een traditie en een onbewuste verwachting. André vraagt zich af of zijn zoon deze naam later zal omarmen of dat hij zich juist wil distantiëren van de erfenis die ermee gepaard gaat. Hoe dan ook, hij wil ervoor zorgen dat zijn zoon zich niet gedwongen voelt om een bepaald pad te bewandelen enkel en alleen vanwege zijn naam.
Ondanks zijn twijfels probeert André niet te blijven hangen in spijt. Hij beseft dat de naam nu eenmaal een feit is en dat hij zijn zoon alleen maar kan ondersteunen in welke keuze hij ook maakt. Hij heeft zichzelf voorgenomen om zijn zoon altijd aan te moedigen zijn eigen weg te kiezen, los van wat de buitenwereld ervan vindt. Of dat nu in de muziek is, in de sport, of in een heel ander vakgebied, hij wil dat zijn zoon weet dat hij vrij is om zijn eigen identiteit te vormen.
Dit verhaal van André Hazes laat zien hoe een naam meer kan zijn dan alleen letters op papier. Het laat zien hoe tradities kunnen botsen met persoonlijke vrijheid en hoe zelfs de meest goedbedoelde keuzes later tot twijfels kunnen leiden. Voor nu blijft het afwachten hoe André’s zoon zelf over zijn naam zal denken als hij ouder wordt. Misschien omarmt hij het, misschien niet. Maar één ding is zeker: hij zal altijd de steun en liefde van zijn vader hebben, ongeacht welke weg hij kiest.
1. Een moment van bezinning
Op dinsdag 6 mei 2025 werd in Rotterdam de 23e sterfdag van Pim Fortuyn herdacht. De herdenking vond plaats op het Binnenwegplein, waar sinds 2003 zijn standbeeld staat. In de vroege avond verzamelden tientallen mensen zich rondom het monument om stil te staan bij zijn dood en vooral bij zijn betekenis. De bijeenkomst begon met een minuut stilte, gevolgd door het leggen van bloemen. De sfeer was ingetogen; mensen stonden met gebogen hoofd en velen hadden zichtbaar moeite hun emoties te bedwingen. Het was niet slechts een politiek moment, maar een menselijke, collectieve herinnering aan een ingrijpende gebeurtenis in de Nederlandse geschiedenis.
2. Toespraken en persoonlijke herinneringen
Tijdens de herdenking spraken enkele genodigden het publiek toe. Zij blikten terug op Fortuyns politieke carrière, zijn uitgesproken persoonlijkheid en de manier waarop hij het politieke debat opschudde. Hij werd geroemd als iemand die taboes doorbrak, scherpe analyses gaf en dicht bij het volk stond. Sommigen deelden ook persoonlijke anekdotes over ontmoetingen met Fortuyn, waardoor het beeld van de politicus werd verrijkt met meer menselijke trekken. Zijn betrokkenheid, gevoel voor humor en zijn intellect kwamen nadrukkelijk aan bod. De toespraken benadrukten niet alleen zijn politieke betekenis, maar ook zijn persoonlijke impact op mensen uit alle lagen van de samenleving.
3. Een diverse menigte
De aanwezigen vormden een gevarieerd gezelschap. Trouwe aanhangers van Fortuyn stonden zij aan zij met mensen die hem slechts van naam kenden of benieuwd waren naar de herdenking. Onder de aanwezigen bevonden zich ook politici, journalisten, ondernemers en jongeren die pas na zijn dood zijn werk leerden kennen. Sommigen kwamen vanuit andere delen van het land om bij de ceremonie aanwezig te zijn. Wat hen verbond was respect en interesse in de figuur Fortuyn, of dat nu voortkwam uit politieke overtuiging, nieuwsgierigheid of historisch besef. Het diverse karakter van het publiek liet zien dat Fortuyns erfenis nog steeds breed wordt gevoeld.
4. Muziek als eerbetoon
De ceremonie werd omlijst door muziek die Fortuyn persoonlijk waardeerde. Klassieke composities, waaronder stukken van Wagner en Verdi, klonken over het plein en brachten een intense, bijna filmische lading aan de bijeenkomst. De muziek werkte als een brug tussen het verleden en het heden, tussen emotie en reflectie. Voor veel aanwezigen was dit het meest aangrijpende moment van de herdenking. De klanken riepen herinneringen op en gaven ruimte aan verdriet, nostalgie en waardering. In stilte luisterde men toe, terwijl de laatste zonnestralen over het beeld van Fortuyn gleden.
5. Reflectie op zijn nalatenschap
Na afloop van de formele herdenking bleven velen nog enige tijd op het plein om na te praten. Gesprekken ontstonden spontaan tussen onbekenden over Fortuyns ideeën, zijn stijl en de impact die hij nog steeds heeft op de Nederlandse politiek. Sommigen spraken over de veranderingen die hij teweegbracht, anderen over de leegte die ontstond na zijn dood. Duidelijk was dat zijn gedachtegoed voor velen nog leeft – als inspiratiebron of als startpunt voor kritische discussie. De herdenking bood niet alleen ruimte voor rouw, maar ook voor inhoudelijke reflectie op de huidige tijd.
6. Orde en veiligheid gewaarborgd
Zoals bij elke openbare bijeenkomst waren er ook dit jaar voorzorgsmaatregelen genomen om de veiligheid te garanderen. Politieagenten en beveiligers hielden toezicht op het verloop van de ceremonie. Alles verliep rustig en respectvol. Er deden zich geen incidenten voor, en de aanwezigen hielden zich aan de afspraken die vooraf waren gemaakt. De ordentelijke gang van zaken droeg bij aan de waardigheid van de herdenking. De sfeer bleef van begin tot eind beheerst, ingetogen en respectvol, iets dat de betekenis van het moment alleen maar onderstreepte.
7. Een blijvende herinnering aan een markant figuur
De jaarlijkse herdenking van Pim Fortuyn is inmiddels een vast onderdeel geworden van het Rotterdamse en nationale ritueel. Het biedt niet alleen een moment van herinnering aan zijn tragische dood, maar ook aan zijn leven, zijn boodschap en zijn nalatenschap. Zijn standbeeld op het Binnenwegplein staat daar niet alleen als kunstwerk, maar als symbool voor verandering, confrontatie en vernieuwing. Voor velen is Fortuyn nog altijd een baken, een voorbeeld van iemand die durfde te zeggen wat hij dacht. Zijn erfenis leeft voort in discussies, in boeken, in herinneringen – en ieder jaar op 6 mei, in de stilte van een plein in Rotterdam
-
Actueel4 maanden geledenHardnekkige gerucht blijkt tóch waar: ‘Dit heeft Marco Borsato allemaal met Maan gedaan!’
-
Actueel4 maanden geledenGeheime boodschap van André Hazes sr. gelekt: ‘Als mijn zoon straks geen Hazes mag heten…’
-
Actueel4 maanden geledenBroer Frans Bauer sloopt Mariska: ”Daarom blijft ze bij hem”
-
Actueel4 maanden geledenAndré Hazes deelt per ongeluk beelden van vrij partijtje met Monique Westenberg
-
Actueel4 maanden geledenAndré Hazes wordt nog keer vader: ‘Baby al onderweg’
-
Actueel5 maanden geleden? Schokkend nieuws: Zo lang heeft de ernstig zieke Martijn Krabbé nog te leven ??️
-
Actueel4 maanden geleden? Nieuwe onthullingen in de zaak Marco Borsato: dit geloof je niet!
-
Actueel4 maanden geledenOptreden Wendy van Hout op het Mega Piraten Festijn gaat mis??