In een tijd waarin de woningnood hoog is, klinkt de roep om verandering steeds luider. Wouter (34), een jonge vader uit Amsterdam, geeft in een interview zijn mening over de scheve verdeling van woonruimte. Zijn standpunt is helder: “Veel ouderen wonen alleen in ruime eengezinswoningen, terwijl gezinnen met kinderen jarenlang op een wachtlijst staan of genoegen moeten nemen met te weinig ruimte. Misschien is het tijd dat we hierover nieuwe regels afspreken.”

Een persoonlijke frustratie

Wouter woont met zijn partner en twee jonge kinderen in een appartement van 70 vierkante meter. “We hebben geen tuin, amper opbergruimte en de kinderen delen een slaapkamer. Dat is te doen als ze klein zijn, maar straks wordt het echt krap,” vertelt hij. Hij en zijn partner werken beiden, verdienen bovenmodaal en hebben al jaren ingeschreven gestaan voor een huurwoning met meer ruimte – zonder succes.

Wanneer hij door de buurt loopt, ziet hij grote gezinswoningen waar één of twee ouderen in wonen. “Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen een fijn thuis. Maar het voelt wrang dat er zulke grote woningen onderbenut worden terwijl jonge gezinnen buiten de stad moeten zoeken of jarenlang moeten wachten.”

Structureel probleem op de woningmarkt

Het probleem dat Wouter aankaart is niet nieuw. In heel Nederland wonen veel ouderen – vaak weduwen of alleenstaanden – in woningen die oorspronkelijk zijn gebouwd voor gezinnen. Tegelijkertijd zijn de wachttijden voor gezinswoningen in stedelijke gebieden extreem lang.

Volgens recente cijfers van het CBS wonen ruim 750.000 mensen van 65 jaar en ouder in een eengezinswoning. Een aanzienlijk deel van hen woont alleen. De reden dat zij blijven, is begrijpelijk: het is hun thuis, vol herinneringen. Maar het legt druk op de doorstroming op de woningmarkt.

Oplossingen en gevoeligheden

Wouter pleit voor beleidsmaatregelen die doorstroming stimuleren. “Ik wil niemand uit z’n huis zetten. Maar misschien kunnen we wel aantrekkelijker maken dat ouderen verhuizen naar een gelijkvloerse, kleinere woning met alle comfort. Denk aan vergoedingen voor verhuiskosten, voorrang op nieuwbouwappartementen of ondersteuning bij de overstap.”

Tegelijkertijd erkent hij dat dit een gevoelig onderwerp is. “Wonen is emotie. Mensen hechten zich aan hun huis. Dat respecteer ik. Maar we moeten ook naar het grotere geheel kijken: hoe zorgen we ervoor dat de schaarse ruimte zo eerlijk mogelijk verdeeld wordt?”

Steun én kritiek

Na het delen van zijn mening online kreeg Wouter veel reacties. Velen zijn het met hem eens: jonge gezinnen zouden makkelijker toegang moeten krijgen tot passende woningen. Maar er klonk ook kritiek. Sommigen vonden het voorstel betuttelend of te rigide. Ouderen zouden volgens hen het recht moeten houden om zelf te bepalen waar en hoe ze wonen – ongeacht de grootte van hun woning.

Wouter begrijpt die kanttekeningen, maar blijft bij zijn punt: “Ik vraag niet om verplichte verhuizingen. Maar wel om een gesprek over wat eerlijk is in deze tijd. Als samenleving moeten we keuzes maken over hoe we onze ruimte gebruiken.”

Breder maatschappelijk debat

De woningmarkt staat onder druk. Starters komen moeilijk aan een huis, huurprijzen zijn fors gestegen en doorstroming stokt. Steeds vaker klinkt de oproep om niet alleen te bouwen, maar ook bestaande ruimte efficiënter te benutten. Dat vraagt om beleid, maar ook om verandering in denken.

Diverse gemeenten experimenteren al met doorstroompremies voor ouderen, of bouwen levensloopbestendige woningen in ruil voor het vrijkomen van eengezinswoningen. Experts zien daarin kansen: door ouderen passende alternatieven te bieden, ontstaat er ruimte voor jonge gezinnen – zonder dat iemand gedwongen wordt.

Eerlijke verdeling in een krappe markt

Wouter hoopt vooral op bewustwording. “Het gaat er niet om schuld aan te wijzen, maar om verantwoordelijkheid te nemen. Als we willen dat onze kinderen straks ook betaalbaar kunnen wonen, moeten we nu nadenken over eerlijk ruimtegebruik.”

Volgens hem ligt de oplossing niet alleen bij de overheid, maar ook bij woningcorporaties, ontwikkelaars én bewoners zelf. “We moeten weer gaan denken in het collectieve belang. Dat vraagt misschien iets van ons allemaal – maar het levert ook een beter functionerende samenleving op.”

Toekomstgericht denken

Ondanks de frustratie blijft Wouter hoopvol. “Ik geloof dat we het anders kunnen doen. Dat we met elkaar in gesprek kunnen over wonen, zonder elkaar iets te misgunnen. Uiteindelijk wil iedereen hetzelfde: een fijne plek om te leven.”

Voor nu blijft hij met zijn gezin in het appartement in Amsterdam. “We maken er het beste van. Maar ik hoop dat er in de komende jaren ruimte komt – letterlijk en figuurlijk – voor gezinnen zoals het onze.”