Op een doordeweekse ochtend begon alles zoals gewoonlijk. Mijn groepje jonge leerlingen zat net in de kring toen Brian, een rustige jongen uit mijn klas, plotseling wit wegtrok en angstig naar me keek. “Juf…?” zei hij met een bibberende stem. Nog voordat ik kon reageren, zakte hij langzaam in elkaar. Wat er toen gebeurde, was als een nachtmerrie. Niet alleen voor hem, maar voor ons allemaal.

Een onwerkelijk moment in de klas

Ik schrok enorm en handelde instinctief. Terwijl ik hem zachtjes opving, riep ik om hulp. Mijn collega, die BHV’er is, kwam direct aangerend. Samen legden we Brian voorzichtig op de grond. Zijn lichaampje voelde zwaar en slap aan. “Ademt hij nog wel?” vroeg ik me bezorgd af. Mijn hart bonkte in mijn keel. Kinderen keken met grote ogen toe. Sommigen begonnen te huilen. Anderen staarden stil voor zich uit. De sfeer sloeg volledig om van ochtendroutine naar crisis.

De ambulance arriveert

Binnen enkele minuten was de ambulance ter plaatse. Het leek een eeuwigheid te duren, maar de hulpdiensten namen gelukkig snel de situatie over. Brian werd op een brancard gelegd en afgevoerd naar het ziekenhuis. De rest van de klas werd ondergebracht bij een andere leerkracht, terwijl ik probeerde mijn hoofd koel te houden. Maar mijn lichaam trilde. Mijn gedachten tolden.

Schuldgevoel en onzekerheid

De directrice kwam bij me langs. Ze was zorgzaam en begripvol. “Ga maar even naar huis,” zei ze. “Dit komt wel binnen.” Ik knikte, maar het voelde alsof ik faalde. Had ik iets over het hoofd gezien? Had ik beter moeten opletten? Deze vragen bleven door mijn hoofd spoken terwijl ik mijn spullen pakte en naar mijn fiets liep.

Fietsen om mijn hoofd leeg te maken

Op weg naar huis probeerde ik de frisse lucht op te snuiven en mijn gedachten te ordenen. Maar het beeld van Brian, zo hulpeloos in mijn armen, bleef zich maar herhalen. Een knoop in mijn maag. Thuis aangekomen, ging ik de tuin in en begon bladeren te vegen. Bezig zijn helpt me altijd om te kalmeren. Toch voelde ik me leeg en bezorgd tegelijk.

De verlossende telefoon

Later die middag ging mijn telefoon. De directrice belde. Mijn hart sloeg opnieuw op hol. “Hij is uit het ziekenhuis,” zei ze. “En we weten wat er is gebeurd.” Een golf van opluchting spoelde over me heen. Brian had een epileptische aanval gehad, iets wat niemand op school wist. Zijn ouders waren net zo geschrokken als wij.

Reflectie op verantwoordelijkheid

Na het telefoontje zat ik lange tijd stil in de woonkamer. Ik dacht aan de situatie, aan Brian, aan mijn collega’s, aan mezelf. Had ik echt alles gedaan wat ik kon? Ik had direct gereageerd, hulp ingeschakeld en de situatie zo goed mogelijk begeleid. Maar toch bleef het stemmetje in mijn hoofd: had ik meer kunnen doen?

Als leerkracht draag je een enorme verantwoordelijkheid. Niet alleen voor het leerproces, maar ook voor het welzijn en de veiligheid van de kinderen in je klas. En hoewel ik rationeel wist dat ik niet kon weten dat Brian een aanval zou krijgen, voelde ik me toch medeverantwoordelijk.

De kracht van het team

Wat me uiteindelijk overeind hield, was de steun van mijn collega’s. Ik kreeg lieve berichtjes, collega’s vroegen hoe het met me ging en boden aan om taken over te nemen. Ook ouders toonden begrip. Die steun maakte het verschil. Het besef dat ik er niet alleen voor stond, gaf me de ruimte om het incident langzaam te verwerken.

Terug in de klas

Een paar dagen later stond ik weer voor de klas. De kinderen hadden vragen. Sommigen waren nog ongerust. Anderen wilden gewoon weten hoe het met Brian ging. We spraken er open over. Zonder details, maar wel met eerlijkheid. We maakten samen een kaart voor Brian, die hij in het ziekenhuis ontving. Hij liet later weten dat hij daar heel blij mee was geweest.

Belang van nazorg

Wat ik uit deze ervaring heb geleerd, is dat nazorg essentieel is — zowel voor het kind dat iets meemaakt als voor de leerkracht die het moet dragen. In het onderwijs ben je continu bezig met anderen. Maar ook voor jezelf zorgen hoort daarbij. Praten, steun zoeken, erkennen wat je voelt: het is allemaal nodig om sterk te blijven in je rol.

Een les voor het leven

Dit voorval heeft me veranderd. Ik ben alerter, maar ook milder voor mezelf geworden. Je kunt niet alles voorkomen, hoe graag je dat ook wilt. Wat je wél kunt doen, is handelen naar eer en geweten, leren van situaties, en met elkaar zorgen voor een veilige schoolomgeving. Want uiteindelijk draait het daarom: dat kinderen zich veilig voelen, dat ouders vertrouwen hebben in ons, en dat wij als team elkaar ondersteunen als het erop aankomt.