De naam André Hazes roept bij velen warme herinneringen op aan emotionele liedjes, een doorleefd stemgeluid en een uniek stukje Nederlandse muziekgeschiedenis. Maar achter het imago van de charmante volkszanger blijkt, volgens zijn voormalig manager Jos van Zoelen, een veel complexere persoonlijkheid te schuilen. In een openhartig interview doet Van Zoelen een boekje open over hun samenwerking, de druk van het succes én de mentale strijd die Hazes voerde in de laatste jaren van zijn leven.

Achter de schermen van het succes

Jos van Zoelen werkte jarenlang nauw samen met André Hazes. Hij maakte van dichtbij mee hoe de zanger zich ontwikkelde van een geliefde volksartiest tot een waar fenomeen, met uitverkochte shows, gouden platen en een immense schare fans. Maar volgens Van Zoelen was het succes ook een zware last.

 

In het gesprek omschrijft hij Hazes als een man die steeds meer worstelde met zichzelf, zijn omgeving en de druk die roem met zich meebrengt. “Hij was paranoïde,” vertelt Van Zoelen. “Hij dacht dat mensen hem voortdurend wilden bedriegen of misbruiken. Zelfs mensen die al jaren aan zijn zijde stonden, keek hij op een gegeven moment met argwaan aan.”

 

Volgens Van Zoelen werd de zanger steeds meer een eenling, iemand die moeilijk nog iemand kon vertrouwen. “Hij was voortdurend op zijn hoede. Als iemand iets vriendelijks tegen hem zei, vroeg hij zich meteen af: ‘Wat willen ze van me?’ Hij kon het gewoon niet meer loslaten.”

Een leven vol wantrouwen

De verhalen van Van Zoelen schetsen het beeld van een getalenteerde, maar getroebleerde man. Ondanks zijn immense populariteit en financiële succes, voelde Hazes zich volgens de oud-manager zelden echt gelukkig. “Hij had een klein clubje mensen om zich heen waarin hij enigszins vertrouwen had, maar dat werd steeds kleiner.”

 

Volgens Van Zoelen waren die paranoïde gevoelens geen plotselinge bevlieging, maar iets wat zich geleidelijk ontwikkelde. “In het begin was hij nog redelijk toegankelijk. Hij maakte grapjes, deelde anekdotes, en stond open voor advies. Maar naarmate de druk toenam — door optredens, media-aandacht, problemen in zijn privéleven — begon hij te veranderen.”

Die verandering zou volgens Van Zoelen ook invloed hebben gehad op de manier waarop Hazes zijn werk benaderde. Hij werd achterdochtig, trok steeds vaker zijn eigen plan en weigerde hulp van mensen die het beste met hem voorhadden. “Hij dacht dat iedereen hem wilde naaien. Zelfs bij contracten of simpele afspraken moest alles drie keer worden nagekeken, en zelfs dan vertrouwde hij het niet.”

Zelfbescherming of zelfdestructie?

De uitspraken van Van Zoelen schetsen een pijnlijk beeld van hoe Hazes gevangen raakte in zijn eigen hoofd. Wat begon als een natuurlijke voorzichtigheid, werd volgens hem uiteindelijk een vorm van zelfdestructie. “Hij duwde mensen van zich af, zelfs zijn eigen vrienden en familie. Hij had het gevoel dat hij alleen stond, terwijl dat niet zo was. Maar probeer iemand daar maar van te overtuigen als hij het zelf niet meer ziet.”

 

Volgens de oud-manager waren er momenten waarop Hazes zich bewust was van zijn mentale gesteldheid, maar er weinig mee deed. “Hij erkende soms dat hij moe was, uitgeput, en het allemaal niet meer zag zitten. Maar professionele hulp zoeken? Nooit. Hij vond dat een teken van zwakte.”

Dat laatste blijkt een terugkerend patroon te zijn geweest. Zoals bij veel mensen in de publieke belangstelling, was ook bij Hazes het beeld naar buiten toe belangrijk. Hij wilde sterk overkomen, een man van het volk blijven, en zijn kwetsbaarheid niet tonen — zelfs niet aan de mensen die hem het beste kenden.

Een tragisch einde

Het is inmiddels jaren geleden dat André Hazes overleed, maar de verhalen rondom zijn laatste levensjaren blijven het publiek fascineren. De openheid van Jos van Zoelen geeft nieuwe inzichten in de interne worstelingen van een man die miljoenen mensen raakte met zijn muziek, maar zelf steeds verder verwijderd raakte van rust en vertrouwen.

 

Volgens Van Zoelen kwam het einde niet geheel onverwacht. “Ik zag hem aftakelen. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Hij was op. En het meest tragische is: hij was zich daar waarschijnlijk ook van bewust.”

Hoewel de uitspraken van Van Zoelen confronterend kunnen overkomen, lijken ze voort te komen uit oprechte bezorgdheid en verdriet om een vriend die zichzelf langzaam verloor. “Hij was geen slechte man,” benadrukt hij. “Hij was gewoon bang. Bang om weer gekwetst te worden. En als je dat lang genoeg bent, dan ga je iedereen wantrouwen.”

Een nalatenschap vol tegenstrijdigheden

De woorden van Jos van Zoelen voegen een extra laag toe aan het beeld dat veel mensen hebben van André Hazes. Naast de sterke, emotionele zanger die stond voor echtheid en gevoel, was er ook een kwetsbare, achterdochtige man die vocht tegen zijn eigen demonen.

 

Het verhaal laat zien dat succes niet automatisch geluk betekent. Dat zelfs de groten onder ons kunnen lijden onder de druk van verwachtingen, het verleden en hun eigen angsten. En dat er achter elk icoon een mens schuilt, met twijfels, angsten en verlangens naar rust.

Wat er ook gebeurt, de muziek van André Hazes blijft voortleven. Maar dankzij mensen als Van Zoelen, die het aandurven om eerlijk terug te kijken, wordt ook de mens achter de legende een beetje beter begrepen. En misschien, heel misschien, zorgt dat ervoor dat we iets meer mededogen hebben voor de sterren van nu — en de strijd die ook zij soms in stilte voeren.